Algemene informatie
Tekeningen
Scenario
Inkleuring
Uitgiftedatum
11/1987
Samenvatting
Dit album pikt de draad op waar het vorige, "Oniria", eindigde. De Rode Ridder, voorzien van het zegel van Ishtar bevindt zich op een schip, dat op weg is naar het bolwerk van de beruchte Naamloze Twaalf, de Meesters van de Zwarte Kring, die recent de hand hebben weten te leggen op het boek Necronomicon, "de sleutel tot het geestenrijk en verboden dimensies, de sleutel tot heerschappij over het universum (en de naburige voorsteden)". Dat is niet zo best. Ook Bahaal is geïnteresseerd in enige lectuur en stuurt (alweer) Demoniah om het boek in te krijgen.
Het schip van de Rode Ridder wordt aangevallen door harpijen en de rode ridder wordt enkel gered door het gebruik van het Zegel van Ishtar. Demoniah gooit het inmiddels op een akkoordje met Poseidon, die Johan en zijn medestanders de dieperik intrekt. De Ridder wordt andermaal gered door het Zegel van Ishtar. Hij wordt wel gevangen genomen door Poseidon, en wordt gered door de interventie van Ishtar zelve. Begeleid door de godin in kwestie dringt de Rode Ridder het bolwerk van de Naamloze Twaalf binnen, waar Demoniah gebruik maakt een moment van afleiding van de Twaalf om te proberen het boek Necronomicon uit hun onstoffelijke klauwen te rukken. Net wanneer ze het boek te pakken neemt, schiet Ishtar haar het boek weer uit handen: zij was met de Rode Ridder via een lavakanaal het bolwerk binnengedrongen.
De Rode Ridder werd beschermd door haar zegel. Op dat ogenblik komt de aanvoerder van de Naamloze Twaalf zich moeien. Hij vangt een pijl van Ishtar voor zijn moeite. Demoniah ziet haar kans om Ishtar te doden, maar haar mes wordt opgevangen door Necronomicon, dat door de Rode Ridder als schild gebruikt werd. Er wordt nog wat heen en weer geschoten, en uiteindelijk gaat het hele bolwerk de lucht in, verdwijnt Demoniah (alweer) in het niets, en is het boek Necronomicon weer vrij.
Zozozo... Welwelwel... Dames en heren lieve browserkinderen, dit is geen evenwichtig album. Aan de ene kant bevat het een aantal grootse ideeën, die aan de andere kant soms vakkundig worden de strot dichtgeknepen. U wou voorbeelden? Vooruit dan maar, u vraagt, wij draaien.
De Naamloze Twaalf, de Meesters van de Zwarte Kring, oeroude dienaren van chaos. De twaalf apostelen van chaos, als het ware. Groots idee. Eindelijk tegenstanders van formaat, zou je zo denken. En hoe spreken ze elkaar aan? Nummer één, nummer twee, nummer drie, afijn, u begrijpt het wel.
Ik ben altijd van mening geweest dat één Naamloze dreigend is. Als het er twaalf zijn en ze elkaar met nummers aanspreken wordt het sullig. Bovendien heeft een slecterik een naam die nazindert: Bahaal? Goed. Jef? Niet om naar huis over te schrijven. De Meesters van de Zwarte Kring, dus. En wat hebben zij voor machtige wapens? Hele legers? De Bom? Nee, mijnheer, een uit zijn krachten gegroeide soepketel waarop ze dingen kunnen zien. Een doordeweekse satellietontvanger, als het ware, die dan nog enkel boven water kan kijken (en dan nog: soms wel en soms niet, tenminste: Demoniah had geen enkel probleem om even met Poseidon te chatten).
En dan komt de mooiste: wanneer nummer één schietschijf nummer één van Ishtar wordt, komen de andere elf eraan. En wat doen ze? "Nummer één, geef ons leiding!" Ben ik veeleisend, of mag van een twaalftal wezens die sinds het begin der tijden snode plannen smeden toch wel verwacht worden dat ze genoeg slecht karakter en zin voor initiatief hebben om zonder al te veel formaliteiten indringers af te maken zonder dat nummer één (AAARGH! Die naam!) hen bij het handje moet houden?
Hmmm... Ken ik jou nergens van?
Ouwe getrouwe Bahaal en Demoniah zijn weer op post en worden weer voor aap gezet. Volgende. Ishtar en Poseidon zijn bona fide goden uit respectievelijk Sumerisch/Babylonische en Griekse methologie. Volgende. De Naamloze Twaalf (van de eerste tot de twaalfde) (AAARGH!) zouden een verwijzing kunnen zijn naar de twaalf apostelen. Hun andere titel echter, "de meesters van de Zwarte Kring", zal sommige liefhebbers van Sword & Sorcery (waaronder uw dienstwillige) bekend in de oren klinken. Het is ook de titel die Robert E. Howard, schepper van Conan de barbaar, soms toekende aan de Stygische tovenaars.
En dan het pièce de la résistance: Necronomicon. Zou Grieks zijn voor "Boek van de Doden", maar wie kan dat wat schelen? Necronomicon is een begrip binnen het werldje van fantasy- en horrorliteratuur. Het Boek Necronomicon is een schepping van ene mijnheer Howard Philip Lovecraft (vaak afgekort tot H.P. Lovecraft), een Amerikaans schrijver uit het begin van deze eeuw, die voornamelijk zal herinnerd worden als de schepper van wat men genoegzaam de Cthulhu-mythos is gaan noemen. Lovecraft beschrijft onze wereld als een speelbal van kosmische machten waarvan alleen de aanblik al met waanzin slaat en die de mens niet bepaald een warm hart toedragen. Het boek Necronomicon is een van de middelen om toegang te krijgen tot de werelden en dimensies waar deze wezens zich tussen twee snacks ophouden. "Toegang tot verboden dimensies", daar zeg je zowat. Wie iets meer wil weten over H.P. Lovecraft in het algemeen en Necronomicon in het bijzonder, verwijs ik graag naar het uitstekende HP Lovecraft Archive.De site in kwestie is soms wel wat traag, maar loont wel de moeite, voor de liefhebbers.
Nog even dit: Necronomicon is zelfs een eigen leven gaan leiden. Sommige eerder simpele zielen zijn ervan overtuigd geraakt dat Necronomicon echt moest bestaan (alle "krediet" gaat hier naar Lovecraft, die in zijn verhalen uitstekend de indruk kon geven dat het hier om een echt boek ging), en sommige iets minder simpele en zeer zeker minder scrupuleuze zielen hebben hen gegeven wat ze wilden: echte valse kopieën van het boek. Sommige daarvan zijn zelfs op het internet te vinden. U weze gewaarschuwd.
Het laatste oordeel...
Ai ai ai ai ai... Hmmm... ik word hier verscheurd... aan de ene kant zitten er dus ideeën en verwijzingen in waar ik met moeite kan aan weerstaan: Necronomicon en andere, die niet altijd op een even geslaagde manier worden uitgewerkt. Hoe moet dit album ingeschat worden als Rode Ridder-album? Mag ik de lezer op dit ogenblik uitnodigen om de korte inhoud nog eens te overlopen? Ik wacht wel even. Klaar? Goed. Is het iemand opgevallen hoe vaak ik een variant van "De Rode Ridder/Johan wordt" gebruik? Ik vond dat in het hele album RR slechts een tweederangsrol speelde en nogal passief was. De enige echte aktie die hij onderneemt (vechten met het schootvisje van Poseidon) is nogal futiel. Voor de rest vervult hij op keurige wijze de rol van decor, terwijl de hogere machten het onder elkaar uitvechten. Als een held iemand is die zijn stempel weet te drukken op de wereld, dan is RR hier niet erg heldhaftig. Ik denk dat het helaas een logisch gevolg is van het thema van het album: Karel Biddeloo heeft een dreiging van kosmische proporties gecreëerd en het is jammer genoeg zo dat daar enkel spelers van kosmische proporties (Goden) de uitweg kunnen bieden. De Engelsen zouden zeggen: "he's out of his league".
Voor studenten van het RR-universum draagt dit album toch wel wat bij: we wisten al dat Bahaal niet de opperslechterik is (zie album 66 "Het Nimfenwoud", waar Galaxa Bahaals Baas oproept), maar nu zien we eigenlijk de eerste expliciete concurrenten van Bahaal. We leren ook dat Galaxa een wezen van dezelfde klasse als de goden is. Eindscore: als album: 2 sterren, opgetrokken naar drie voor de medespelers en de bijdrage aan de kennis van het universum.
Encyclopedie
Personages
Locaties
Voorwerpen