Johan en Yorimoto kennen mekaar al erg lang, al sinds Nr 53 “De samoerai”. Yorimoto was vroeger een huurmoordenaar, een Ninja. Hij kreeg echter wroeging en besloot zijn kunsten in te zetten voor het goede doel, hij werd een Ronin, wat vergelijkbaar is met een dolende ridder. Wanneer Johan en Yorimoto zij aan zij strijden, vormen ze een onoverwinnelijk duo. Individueel staat Yorimoto qua kunnen zeker naast Johan, zoniet is hij zelfs nog straffer. In elk geval strijdt hij mee aan de kant van het licht, tegen zijn vader, Kinugasa, de opperninja die het op Johan en Merlijn voorzien heeft. Yorimoto komt meermaals terug in de reeks, deze verhalen zijn stuk voor stuk topverhalen.
Geleerde alchemist uit Yarkand, vormt een onafscheidelijk duo met zijn collega Muulsh. Beiden komen bij momenten weinig serieus over en lijken het voortdurend oneens te zijn. Ze zorgen dan ook voor meer dan één hilarisch moment in verschillende Rode Ridder – albums. Niettemin staat hun beider kennis buiten kijf. Meer dan eens komen hun uitvindingen van pas in moeilijke situaties: de pijlen waarmee de Brindikils uitgeschakeld worden in “De verrader van Yarkand”, het grote vuur waarmee ze aandacht trekken van de eilandbewoners in “De Ster van het Oosten” … Bovendien zijn ze ook dapper genoeg om in moeilijke momenten hun gezellen in “De Ster van het Oosten” met geweld bij te staan.
067. De verrader van Yarkand
072. De Ster van het Oosten
101. De scharlaken brigade
Onder luid gelach werd de waarschuwing van Achab, de opzichter, door de graafploeg in het belachelijke getrokken. Youssof was hierbij de grootste roeper en gaf onmiskenbaar aan geen geloof te hechten aan de legende van de Zandspook en met het oog op een rijkelijke beloning van de Tempeliers zette hij zijn graafwerken verder.
Even later kreeg hij de kans om al zijn grote woorden in daden om te zetten toen de werkploeg een geluid uit de neergevallen duisternis hoorde komen. Gewapend met fakkel en houweel trok hij de berghelling op en zag tot zijn ongeloof dat het Zandspook werkelijk bestaat en zich uit de zandgrond een weg naar boven graaft.
Maar Youssof gaf zich niet gewonnen! Met zijn opgeheven houweel sloeg de graver hard toe, doch zonder resultaat. De paar slagen van de man ketsten af op het harde schild van het Zandspook en met één trap werd Youssof meters ver weggetrapt. Een ravijn insuizend viel hij zijn zekere ondergang tegemoet...
Yrmyr is de stichter van het volk der Asys, en deze geest kan via zijn borstbeeld communiceren met keizerin Amargith, en haar bijstaan en adviseren. Ook Johan maakt van zijn adviezen gebruik. Uiteindelijk wordt het borstbeeld vernietigd door Demoniah, en kan Yrmyr niet langer met deze wereld communiceren.
Zwervende fluitspeler; zijn fluit is een bijzonder instrument waarmee hij menselijk en dierlijk gedrag kan beïnvloeden en zelfs mee kan doden; hij helpt Arald om zijn rechtmatige plaats als kasteelheer te heroveren; redt Johan uit de klauwen van de honden van het garnizoen en in het duel met Hiram als deze laatste de Rode Ridder verraderlijk wil neersteken; trekt op het einde van het verhaal “De banneling” naar Hameln waar een rattenplaag heerst. Een geïnspireerde ingeving van de auteur.
Zij is de stiefdochter van Bjornoz en zeer handig in verscheidene gevechtskunsten. Ze is tevens de bedenker van het geslaagde plan om Johan in de val te lokken. Gaandeweg groeit haar bewondering voor Johan, en nadat deze zijn moed bewees in een gevecht besluit ze hem te volgen, aangezien ze vreest voor zijn leven. Haar ongerustheid wordt bewaarheid wanneer Johan gevangengenomen wordt. Yswolde wordt op dat ogenblik echter overvallen door Dudek, deze slaagt er bijna in haar te wurgen. Yswolde doodt Dudek na een hevig gevecht en gaat vooralsnog hulp halen voor Johan. Samen met Berrold weet ze Johan uit de kerkers te redden. Wanner Johan op jacht gaat naar Mirabel, besluit ze hem op een afstand te volgen. Maar goed ook, Mirabel weet Johan een tweede maal gevangen te nemen, maar ditmaal is ze vastbesloten hem snel te doden. Dat is echter buiten Yswolde gerekend, die net op tijd tussenbeide komt en Mirabel op de vlucht jaagt.
Sterrenwichelaar en trouwe raadgever van Wo-Fong. In de eerste confrontatie met de slechte tovenaar Yin Sjang Feng wordt hij verblind door een hels licht. De slechte tovenaar denkt hiermee zijn grootste tegenstander uitgeschakeld te hebben, maar niets is minder waar. Vol moed neemt Yu deel aan de veldtocht tegen Chakaraishi. Toch lijkt Yu zijn laatste strijd gestreden te hebben, hij wordt een slachtoffer van de vernietigende aanval van Chakaraishi.
Johan komt aan in Cumberland en wordt vanwege zijn rode wapenmantel aanzien als “De rode gezant”. Wanneer later de echte Rode gezant aankomt spotten de wachters met het heerschap. Bij het tonen van zijn rode gewaad, slaat de angst de wachters echter om de keel. Zackay is de echte Rode gezant, hij is een belastingsdeskundige die heer Rodrick nieuwe belastingswetten zal komen voorstellen, om zo de bevolking verder uit te zuigen. Wanneer Zackay in de herberg van Irina aankomt, wordt hij nogal gemakkelijk door Johan en de opstandelingen gevangengenomen. Thorbold, de grootvader van Irina zal Zackay bewaken, terwijl Johan in zijn naam naar Cumberstone gaat. Zackay weet te ontsnappen en bereikt op zijn beurt Cumberstone. Wanneer het plot ontdekt wordt barst een hevige strijd los. Uiteindelijk behalen Johan, de opstandelingen en de ronde tafelridders de overwinning, Zackay moet voor koning Arthur verschijnen. Hij zweert op een dag wraak te zullen nemen.
Zaïdah is de vrouw van de Baljuw. Zij beoefent de duistere krachten en zet haar man onder druk d.m.v. hypnose. Wanneer Trogir Maruka aan haar uitlevert, zet ze haar op de brandstapel en eist antwoorden. Maruka weigert echter te spreken en Zaïdah gebruikt wederom duistere krachten. Om de hulp van deze krachten in te roepen, moet Zaïdah echter een hoge prijs betalen, mensenlevens! Vandaar het grote aantal gevangenen in de kerkers en de vele verdwijningen. Om aan deze eis te voldoen laat Zaïdah de brandstapel aansteken en doet ze zelf het gewelf instorten. Gelukkig komen Storkas, Hachim en Johan net op tijd aan om dit te voorkomen. Enkel Zaïdah overleeft de instorting en zet het op een lopen. Ze wordt achterna gezeten door burgers die het kasteel ondertussen bestormd hebben. Zaïdah glijdt uit en maakt een dodelijke val.
Zamul noemt zich de hogepriester van de riviergod. Hij bewoont een eilandje in de monding van de Urashrivier en zijn voornaamste taak lijkt te zijn, de schrik erin te houden onder de bevolking van een nabijgelegen vissersdorpje, die zich hierdoor niet in opstand durft te komen tegen de afpersingspraktijken van Kerkid, de tolmeester. Blijkbaar is Zamul niet de eerste hogepriester van de riviergod; de dorpsoudste heeft het over Zamul's vader die offers eiste voor de riviergod (lees: zichzelf). Hoewel Zamul weliswaar niet over bovennatuurlijke machten lijkt te beschikken, heeft hij niettemin voldoende vaardigheden om voor een magiër door te kunnen gaan. Hij is uitermate sluw, en zeer bekwaam in het maken van bijzondere kruidenaftreksels. Zamul is bovendien een van de weinigen die erin geslaagd is om Johan in een open confrontatie te verslaan... tot tweemaal toe. Zamul weet de riviergod uit zijn sluimer te wekken, maar valt dan zelf ten prooi aan het monster dat hij dood en verderf had willen laten zaaien.
Dankzij de donkere mysteriën van de transformatie slaagde de koningin van Sjeba er in om twee gedrochtelijke wezens te scheppen. Eén van hen zond ze geregeld de woestijn in om angst en onrust onder het woestijnvolk zaaien.
Op een dag werd ook een groep archeologische gravers, die ingehuurd werden door de Tempeliers en nagash Melchisedek, door het creatuur aangevallen. Gezamenlijk beslisten Melchisedek, de Tempeliers en de Rode Ridder om de zaak te onderzoeken. Toen Chuk diezelfde nacht alleen door de woestijn trok, werd ook hij verrast door het Zandspook. Rennend voor zijn leven kon hij net op tijd het kampement van de Tempeliers bereiken. Daar zagen ze in de bedreiging van het monster een uitgelezen kans om een kleine demonstratie met hun geheime wapen te geven.
Gewend aan zijn onkwetsbaarheid door zijn schildharnas, liep de gedrocht recht op de Tempeliers af. Na een gemist schot sloeg een kanonskogel frontaal tegen het monster. Lichaamsdelen van het Zandspook vlogen bloederig naar alle kanten.
Terwijl ze het eerste Zandspook geregeld in de woestijn losliet, hield de koningin van Sjeba haar tweede afschuwelijke creatie in gevangenschap in de kelders van haar paleis. Het beestje voedde zich met mensenlichamen en de koningin maakte er een gewoonte van om een haar vertrouwelingen aan een selectieproef bij het monster te onderwerpen. Tijdens zo’n proef werd Johan door het monster aangevallen. Toen het Zandspook zich tegoed wou doen aan Gareth, de lieveling van de koningin, kon Johan de toestand niet aanzien. Hoewel de man de Rode Ridder naar het leven stond, wenste Johan geen mens dergelijk lot toe en leidde de aandacht van de gedrocht af. Gareths leven was gered, maar dit Zandspook zag een maaltijd aan zijn neus voorbij gaan…
Een tijd later voelde het Zandspook aan dat zijn meesteres in gevaar verkeerde en brak uit. Na een deel van het paleis verwoest te hebben, vloog het vrij rond in de gigantische spelonk waarin de restanten van het rijk Sjeba stonden.
Intussen was de grot echter ontdekt door de Tempeliers die na hun schietoefeningen op het eerste Zandspook de smaak te pakken kregen. Deze tweede schietschijf bleek echter veel moeilijker te raken. Behendig ontweek het monster de kogels uit de Tempeliers geheime wapen. De projectielen sloegen echter in het bovenhangende rotsfirmament en de bovenkant van de grot viel naar beneden. Het Zandspook kon niet meer uit de stenenregen ontsnappen en werd bedolven onder het neervallende puin...
Zartos is de kapitein van de Albatros. Hij en een groot deel van zijn manschappen overleven de schipbreuk van “De albatros”. Ze bereiken met een vlot het tropisch eiland, waar Johan en Madalyn een paar dagen eerder reeds aanspoelden. Zartos neemt bezit van het schip van de gezellen van Nimrod, en neemt later Mortolk gevangen. Hij is vastberaden de Jagershoofdman voor zijn misdaden te laten berechten.
Zijn profiel stemt overeen met dat wat op een kapitein van toepassing moet zijn. Hij is streng, wat natuurlijk nodig is om aan boord de nodige discipline te handhaven. Zo verbiedt hij York en Muulsh om nog wetenschappelijke experimenten aan boord uit te voeren. Daarnaast houdt hij het hoofd koel als het stormt en geeft hij ook op die momenten de nodige bevelen. Zijn streng imago wordt even doorbroken als hij met stuurman Derrick een bijzonder duel uitvecht wanneer ze elkaar bestoken met wijn.
Een uitgebreide bespreking volgt later.
De zeeduivel is een experiment van Kogorka, een geleerde van Atlantis. Ooit was de zeeduivel een mens, nu een monster. Hij valt argeloze vissers aan,richt zodoende ware slagvelden aan en ontvoert Solita onder Johan’s ogen. Zijn trouw aan zijn meesters is lovenswaardig, al is het zijn eigen meesteres Kalidiah die hem neerschiet wanneer haar schot Johan mist.
Dochter van hoofdman Toebebbe, hoofdman van het dorp waar de schipbreukelingen van de Albatros ontvangen worden; heeft enkel oog voor Philippe de Taverny; verzorgt Philippe nadat hij zwaargewond werd en in levensgevaar verkeerde na het gevecht met een bergkat; Philippe blijft op het eiland bij haar als de opvarenden van de Albatros opnieuw zee kiezen.
Zofar en zijn verloofde Madalyn waren vroeger lid van de gezellen van Nimrod. Zij joegen op de meest bedreigde diersoorten, over heel de wereld. Beiden kregen echter afkeer van hun daden en traden uit het gezelschap uit! Ze gingen zich met de bescherming van zeldzame diersoorten bezighouden. Een van die diersoorten zijn de Mellivora’s, een soort vliegende herten. Mortolk en zijn gezellen zijn op zoek naar de Mellivora’s en vinden Zofar op hun weg. Zofar doet er alles aan om Mortolk en zijn handlangers tegen te houden. Dit lukt aardig, maar bij zijn poging raakt Zofar ernstig gewond. Johan komt hem ter hulp, maar faalt op het laatste ogenblik. Gelukkig volgde Madalyn Johan en komt zij op tijd om Mortolk op te schrikken. De Mellivora’s zijn gered, en Zofar laat de enige toegang tot de verborgen vallei instorten, zodat de Mellivora’s voorgoed beschermd van de buitenwereld kunnen leven.
Na Jared ging ook zijn zoon in de leer bij Bardolf van Dardemont. Hij trok op met de Florent en waarschuwde zijn meester en de Rode Ridder wanneer Florent niet terugkeerde. De arme jongen werd half vertrappeld tussen de paarden teruggevonden. Het was onduidelijk hoe hij op een bewaakte weide onder de paarden terecht kon komen. Uiteindelijk vond Jareds zoon aan de rand van de weide een lege kruik wijn en twee wachters die hun roes uitsliepen.
Reeds jaar en dag aanzag de oude man de smakeloze wanpraktijken van zijn meesteres, de koningin van Sjeba. Wetende dat hij alleen nooit haar juk zou kunnen afwerpen, wachtte hij gunstiger gelegenheden af. Toen de koningin uiteindelijk Johan, een ridder van eer en moed, naar haar rijk lokte, zag Zoroaf in hem de ideale bondgenoot om het terreurregime van de koningin omver te werpen.
In het geheim sprak hij met de ridder af. Hijzelf zou later op de dag, tijdens het banket, het (vliegende) Zandspook in het paleis loslaten. In de daaropvolgende verwarring zou Johan dan met de koningin afrekenen.
Tijdens de feestelijkheden kreeg hij van Johan het teken om het Zandspook vrij te laten en, niet beseffende dat hun plan de dag voordien was afgeluisterd, begaf hij zich naar het opgesloten Zandspook. Daar werd hij echter door soldaten van Sjeba opgewacht en neergemaaid. Zwaargewond werd hij terug naar het feest gebracht, waar de koningin de krachten van haar gouden masker wou aanwenden om zich van haar oude raadsheer en Johan te ontdoen.
Zoroaf keek de dood in ogen. Hij zag de ogen van het masker reeds oplichten. In een ultieme poging en gedreven door wanhoop sprong hij met een allerlaatste krachtinspanning op zijn meesteres af. Net op het ogenblik dat haar ogen de dodelijke straal zouden afvuren, rukte hij haar masker af. Volledig uitgeput viel hij op de vloer van het paleis neer, dat even later onder een lawine van steen en rots zou worden vernield.
Een soort nachtwacht in een nonnenklooster. Biedt onderdak aan Johan en Florent en belooft Berdine te verzorgen.
Nadat hun gemalen voor hun koning het leven lieten, vroegen deze 3 edeldames onderdak aan Morgane de heks. Zij kregen de zwaneburcht en Morgane leerde hen omgaan met de zwanen. In ruil moesten zij samen met de zwanen de burcht verdedigen, ze mochten de burcht nooit verlaten. Morgane stierf. Wanneer Johan en Lancelot zich verschuilen in de Zwaneburcht en de belegering van Sagob afslaan, leveren zij hulp in de gedaante van een witte schim. Morgane blijkt echter niet dood te zijn, en de geruchten over een schat zijn door haar zelf de wereld in gestuurd om krijgers te lokken, die voor haar de 3 edeldames willen doden, zodat zij hun jeugd en kracht tot zich kan nemen. Johan komt dit te weten, waarna de heks wegvlucht, ze valt en wordt door een van haar eigen zwanen gedood.
Deze zwanen zouden de geesten zijn van de jonkvrouwen die de burcht moeten bewaken. Zij beschikken over schijnbaar magische krachten en voeren erg dodelijke aanvallen uit. Natuurlijk is hier niets bovennatuurlijk aan, de echte edeldames die de burcht verdedigen hebben gifpijltjes tussen hun veren gestopt. Op deze manier vormen ze een zeer dodelijke garde.