Algemene informatie

Tekeningen

Inkting

Scenario

Inkleuring

Uitgiftedatum

2/2001

Samenvatting

De kronieken van Merlijn…
Via een mentale boodschap roept Merlijn Johan naar Camelot. Hij vertelt hem dat heer Hugo van Drakesteyn gelyncht is. Op zijn borst was een doodvonnis van het Veemgericht gespietst met een vreemde dolk. Johan wordt op onderzoek uitgestuurd, maar wordt gevolgd door de soldenier Alan, een spion in dienst van het Veemgericht. Op het moment dat Alan Johan wil doden met zijn kruisboog, trekt er echter een groep kooplieden voorbij. Wegens deze getuigen ziet Alan van de laffe moord af. De koopman Gandolf nodigt Johan uit om samen met hen intrek te nemen in de herberg nabij Drakesteyn.

In de herberg bestelt Johan een maaltijd bij de dienster Ramona. Hij vraagt Gandolf of hij iets weet over het Veemgericht. Deze schrikt en wil er slechts over praten in Johans kamer, na het avondmaal. Ondertussen wacht Alan Johan op in diens kamer om hem te doden. Ramona komt het eten opdienen, maar ze wordt tegengehouden door 4 dronken soldeniers van Drakesteyn die Johans maal op de grond werpen en de dienster mishandelen. Johan komt tussenbeiden en de soldeniers druipen af. Ramona vertelt Johan dat er iemand naar zijn kamer vroeg. Johan is op zijn hoede, want niemand wist van zijn opdracht af.

Op zijn kamer ontstaat er een gevecht met Alan. Na een achtervolging over de daken van het dorp stort Alan neer met een dolk in de rug. Met zijn laatste krachten vertelt hij de Rode Ridder dat hij door schulden gedwongen werd te werken voor het Veemgericht en dat Johan naar de ruïne van Duisterburg moet gaan. Gandolf verschijnt plots en lijkt erg nieuwsgierig. Alan is vermoord met een dolk van het Veemgericht om hem het zwijgen op te leggen, voordat Johan hem kon ondervragen. Johan houdt Gandolf onder dwang, omdat hij vermoedt dat deze de dolk van Alan in Johans kamer gevonden heeft en Alan ermee doodde. De dolk ligt echter nog in Johans kamer, zodat Gandolf onschuldig blijkt. Gandolf vergeeft het hem en vraagt om de volgende ochtend mee naar Drakesteyn te gaan, waar hij goederen zal verhandelen. Johan stemt toe.

Die nacht trekt hij naar Duisterburg. Bij de ruïne is hij getuige van de terechtstelling van Jan van Drakesteyn. Voor hij kan ingrijpen wordt de Rode Ridder bewusteloos geslagen. Wanneer hij bijkomt is hij getuige van een gesprek waarbij de plaats van de volgende bijeenkomst vermeld wordt: Grimwood. In zijn versufte toestand weet Johan echter niet dat het Lodogran is deze plaats opgeeft aan het Veemgericht. Johan slaapt opnieuw in en als hij ’s ochtends ontwaakt, ziet hij het opgeknoopte lichaam van Jan van Drakesteyn. Hij vertrekt naar Drakesteyn en vertelt heer Randolph en zijn gade Clothilde dat grootvader Jan terechtgesteld is. Johan begrijpt niet waarom Jan en Hugo vrijwillig naar het Veemgericht zijn gegaan nadat ze gedagvaard waren. Randolph legt uit dat het Veemgericht overal handlangers heeft en dat iemand die de dagvaarding negeert geen rust meer zou kennen.

Het gesprek wordt verstoord door de 4 soldeniers uit de herberg. Ze zijn handlangers van het Veemgericht. Johan en Randolph kunnen hen uitschakelen. In de gang ligt Gandolf neergeslagen door de 4 soldeniers. Hij leeft echter nog. Gandolf zegt dat het kasteel niet veilig is en stelt voor dat Randolph en Clothilde meetrekken met zijn karavaan. Ze weigeren. Daarop biedt hij zijn diensten aan als bewaker van het kasteel, samen met zijn kooplui. Als ook dit voorstel wordt afgewimpeld vertrekt hij.

Johan trekt die nacht naar Grimwood en wordt door iemand bespiedt. Na zijn vertrek prikt een veemgenoot een dagvaarding voor Randolph aan de kasteelpoort. Een zwarte, gemaskerde gestalte doodt hem hierna met een pijl en is van plan Randolph en zijn vrouw op te zoeken. Ondertussen heeft Johan zich verborgen in een oude boom waaronder de zitting van het Veemgericht plaatsheeft. Hij werpt zich op de Vrijgraaf, de leider van de Veemgenoten en neemt hem als gijzelaar. Wanneer de beul een dolk werpt in de richting van de Rode Ridder, wordt hij getroffen door een pijl, waardoor de dolk zijn doel mist en de Vrijgraaf raakt. De pijl is afkomstig van de gemaskerde gestalte. De overige veemgenoten worden ingerekend door Randolph en zijn soldeniers. De gemaskerde gestalte blijkt Ramona de dienster te zijn die door Merlijn gestuurd was op Johan te assisteren. Zij was het die hem neersloeg opdat hij het niet tegen een overmacht zou opnemen. De Vrijgraaf wordt ontmaskerd als Gandolf. Met zijn laatste adem bekent hij dat hij Alan stuurde en hem doodde met diens dolk. Zijn eigen dolk liet hij in Johans kamer om buiten verdenking te staan. Met de dood van hun leider komt er een eind aan de terreur van het Veemgericht.

Een zeer geslaagd album met enkele volwassen thema’s (wantrouwen, paranoia, lynchpartijen en verraad) en een minimum aan hocus pocus. Het idee van een gemaskerde sekte waar je eigen buurman lid van zou kunnen zijn speelt in op gevoelens van wantrouwen. Zelfs in Camelot hebben zij handlangers lopen! Enkele connotaties die tijdens het lezen door mijn hoofd schoten: de Klu Klux Klan, de inquisitie, de vrijmetselaarsloge, het boek “1984”, de KGB, … De beklemmende sfeer is door KB subtiel verdiept, doordat de slachtoffers tot dezelfde familie behoren. 3 generaties Drakesteyns worden gedagvaard. Randolph voelt onvermijdelijk aan dat hij het volgende slachtoffer wordt. Dit besef en het verdriet om de overleden vader en grootvader maken van Randolph en Clothilde interessante personages.

KB zet de lezers vaak op het verkeerde spoor. Ik zet even op een rijtje op welke manier KB ons laat twijfelen over de betrouwbaarheid van Gandolf. Ik heb d.m.v. (+) en (-) aangegeven of hij een betrouwbare of onbetrouwbare indruk achterlaat.

  • Gandolf verhindert door zijn ontmoeting met Johan de aanslag van Alan (+).
  • Iets later schrikt hij bij het vernoemen van het Veemgericht, wat ons wantrouwig maakt (-).
  • Toch stemt hij toe om onder 4 ogen erover te praten, dus wil hij Johan helpen (+).
  • Hij assisteert Johan tijdens het gevecht tegen de 4 soldeniers (+)
  • Na Alans dood toont Gandolf zich bezorgd over Johans welzijn (+)
  • Maar ook zeer nieuwsgierig (-)
  • Het feit dat Johan hem beschuldigt lijkt ons zeer logisch (-)
  • Maar de dolk blijkt er nog te liggen! (+)
  • Gandolf begrijpt Johans reactie en wil samen met hem naar Drakesteyn (+)
  • Na de aanslag op Randolph vinden ze een levenloze Gandolf op de grond (+)
  • De eerste indruk is dat hij dood is (subtiel gedaan door de inkleuring) (+)
  • Hij is echter ongedeerd, half werk van het Veemgericht? Onwaarschijnlijk. (-)
  • De hulp die hij vervolgens aanbiedt, kan geïnterpreteerd worden als positief (+)
  • Of als opdringerig (-)
  • Zijn beslissing om te vertrekken doet die opdringerigheid afnemen. (+)

  • Een typisch thema uit deze stripreeks zijn de vermommingen en ontmaskeringen. In dit deel alleen al: soldenier Alan die zich als Robin Hood vermomt, dienster Ramona die een soort van vrouwelijke ninja blijkt te zijn, Gandolf die de Vrijgraaf is en de soldeniers die handlangers van het Veemgericht zijn. En zoals steeds de dubbelrol van Lodogran. Iemand zou eens een psychologisch onderzoek moeten doen naar KB’s bedoeling met al deze dubbele identiteiten.

    De tekeningen:
    Ik heb vooral genoten van de scènes in het dorpje dat echt treffend weergegeven is. De achtervolgingsscène over de daken is zeer mooi gekleurd in grijstinten en de figuren zijn heel dynamisch getekend. De plaatsen waar het Veemgericht zitting houdt zijn zeer sfeervol, net zoals de opgeknoopte lijken, de gemaskerde veemgenoten en hun fakkels, de nachtelijke scènes.
    Het valt me op dat KB vaak echt tekent met een oog als een filmregisseur. Een kort tafereeltje om dit te bewijzen:
    Strook 9: We zien Johan Gandolf naderen alsof we mee aan tafel zitten met een kruik voor onze neus. Johan begint zijn uitleg, let op Gandolfs gelaatsuitdrukking, hij weet nog niet waarover het gaat. Dan opeens: CLOSE UP! “…die van HET VEEMGERICHT!”. Kijk hoe grimmig Johans gelaat is getekend om de onheilspellendheid van die naam te benadrukken. Volgende prent: overgang naar close-up van Gandolf die zich prompt verslikt. Strook 10: we kijken over Gandolfs schouder mee. Kijk naar de ogen van beide heren: ze wantrouwen iedereen. Door de positie van waaruit de lezer het gesprek volgt, voelt deze zich betrokken. De “camera” neemt opeens een shot van de straat van bovenaf gezien, waar het gesprek nog even wordt gevolgd. De volgende prent zoomt de “camera” iets meer in en zien we, ditmaal op ooghoogte een donkere figuur in de schaduw. Na nogmaals inzoomen zien we, nu in een licht kikkerperspectief, dat het om Alan gaat. Dit kleine voorbeeld getuigt volgens mij van vakmanschap waar we echter te vaak gewoon overheen lezen.

    Bedenkingen:
    Ondanks dat dit verhaal naar mijn mening goed in elkaar zit, toch nog dit:
  • Wat bezielt Merlijn om Arthur over deze zaak niet in te lichten?
  • Sinds wanneer kan Johan het niet tegen enkele gemaskerde sekteleden opnemen en moet hij neergeslagen worden om zich tegen zijn eigen overmoed te beschermen?
  • Waarom moet er steeds weer een complot van Kerwyn achter zitten? Het Veemgericht was op zichzelf interessant genoeg.