Algemene informatie
Tekeningen
Inkting
Scenario
Inkleuring
Uitgiftedatum
12/2001
Samenvatting
Johan arriveert in Wellborough, het kasteel van Baron Bradsford. Bradsford, een ouwe getrouwe van Arthur wil de Rode Ridder inschakelen om een mysterie op te lossen: bewoners en bezoekers van het moerasdorpje Misty Moor zijn spoorloos verdwenen. Ook de soldeniers die Bradsford op verkenning stuurde keerden niet weer. Op het kasteel maakt Johan kennis met Bradsfords vrouw Madeline en Sir Thorpe de ritmeester. Johan besluit er op uit te trekken om het mysterie van Misty Moor te ontsluieren en vraagt om een gids. Bradsford zou het zelf doen, maar kampt met hevige jicht en ritmeester Thorpe kent de streek nog niet goed. Plots verschijnt er hulp in de vorm van de zwerver Pipput, die zich aanmeld in het kasteel om zijn geboortedorp, waaruit hij als kind door nomaden werd ontvoerd, te onderzoeken. Pipput en Johan besluiten samen te vertrekken.
Die nacht is Johan echter stiekem getuige van een verboden romance tussen Bradsfords vrouw Madeline en ritmeester Thorpe! Ze koesteren blijkbaar onfrisse plannen. Johan besluit dat de opdracht belangrijker is dan deze liefdesperikelen en vertrekt 's morgens met Pipput. Tijdens hun tocht bemerken ze dat de temperatuur in het moeras stijgt en dat de fauna en flora getransformeerd is. Tijdens een rustpauze kan Pipput Johan ter nauwernood redden van een monsterlijke waterslang met zijn kruisboog.
Het dorp Misty Moor ligt er desolaat bij wanneer ze arriveren, maar ze worden ongemerkt bespied door onmenselijke ogen. Toch zijn er nog tekenen van leven zoals een smeulend vuur en een nog warme stoofpot. Johan doet de vreselijke ontdekking dat het stoofpot is van mensenvlees! De mannen besluiten het dorp te doorzoeken naar de menseneters. Bij de waterput aangekomen wijst Pipput Johan op enkele verweerde tekens op de rand van de put. Johan kijkt over de rand en ziet dat het waterpeil zeer laag is. Pipput vertelt dat het waterpeil in de put snel kan stijgen en dalen.
Een paalwoning trekt de aandacht van Johan. Pipput zegt dat het de laatste rustplaats is van Xanax, de witte magiër die een eeuw eerder in het dorp woonde. Plots bemerken de mannen dat er mist en een groen schijnsel uit de waterput komen. Ook het water is gestegen en kookt. Ze besluiten zich in veiligheid te brengen in een hut waar Pipput het verhaal van Xanax vertelt: op een dag kwam Xanax aan in Misty Moor, waar hij een geliefd man werd en huwde. Volgens de legende zou Xanax het dorp ooit van een onheil hebben gered. En naar men zegt, zou zijn geest ook ooit in een vlammenzee weerkeren om Misty Moor weer te redden.
Ondertussen in Wellborough betrapt Bradsford zijn vrouw en Thorpe in een omhelzing en hoort hoe zij van plan zijn hem te doen 'verdwijnen'. Het komt tot een duel waarin blijkt dat Bradsford helemaal geen last heeft van jicht. Hij veinsde dit zodat de tortelduifjes zouden denken dat ze vrijspel hadden, terwijl hij ziek te bed lag.
Terug in Misty Moor. Nacht. Het is Johans wachtbeurt en hij ziet weer die gloed uit de put komen. Hij gaat een kijkje nemen. Hij ontmoet daar de knappe dame Sissigo die hem probeert te hypnotiseren. In de hut wordt de slapende Pipput wakker omdat er gruwelijke wezens uit de vloer omhoog kruipen! Hij verweert zich tegen de monsters en hun gekartelde messen, maar ze blijven terugkomen ondanks zijn slagen. Hij roept Johan om hulp, die hierdoor uit zijn trance ontwaakt. Hij bedreigt Sissigo, die de put induikt, en snelt Pipput ter hulp. Tijdens het gevecht ontdekken de strijdmakkers dat het hoofd van de monsters hun zwakke plek is. Met zwaard en boog drijven ze de kannibalen terug.
Intussen wint Bradsford het duel tegen Thorpe en Madeline vlucht overstuur weg. Ze maakt een dodelijke val wanneer ze van de kasteeltrappen loopt. Bradsford beveelt zijn soldeniers om haar lichaam op te baren en snel op de paarden te springen om Johan en Pipput te helpen.
In Misty Moor vermoeden Johan en Pipput dat de wezens de getransformeerde dorpelingen zijn. Daar verschijnt Sissigo weer met een bende kannibalen. Voor de ogen van de helden verandert ze in een reptielmens die het gemunt heeft op hun vlees. Tijdens een gevecht blijken de schubben van Sissigo te hard om haar te verwonden. Johan herinnert zich de oude legende en werpt op hoop van zege een fakkel op de hut waar Xanax opgebaard ligt. De geest van de oude tovenaar rijst op uit de vlammen en met lichtstralen uit zijn ogen brandt hij de tekens op de rand van de put dieper uit. Sissigo duikelt de diepte in en zal daar moeten blijven zolang de magische tekens op de rand de put beschermen. Ondertussen brandt het hele dorp af en komen de monsters om in de brand. Nu de magie van Sissigo verbroken is krijgt de natuur zijn normale uitzicht weer. Johan kan het goede nieuws melden aan Bradsford die net komt aanrijden.
Een fantasierijk album met een hoog griezel-gehalte: moerasmonsters, kannibalisme, transformaties, monsters, een reptielenvrouw, en een wandelende dode (Xanax). De tekeningen zijn meer dan gemiddeld: het dorpje Misty Moor is sfeervol en troosteloos afgebeeld, de scènes met de monsters zijn knap getekend. Er zit vaart in het verhaal. Kijk maar eens na wat er allemaal gebeurt in de eerste 5 bladzijden: de personages worden voorgesteld, het mysterie uitgelegd, de romantische subplot krijgt een aanvang, de tocht begint en trotseren onze helden al het eerste gevaar. Deze bladzijden lijden dan ook niet aan het vaak bekritiseerde "te weinig en te grote tekeningen op 1 blad". Trouwens als een verhaal of een scène erom vraagt, heb ik niets tegen mooie grote prenten.
Het hoofdverhaal is mooi opgebouwd en dankzij de loerende ogen, de stoofpot van mensenvlees en de haast voelbare stilte in het dorpje wordt de spanning goed opgebouwd. Het subplot lijkt op het eerste zicht niet veel te maken te hebben met het hoofdverhaal, maar na even nadenken kan je er toch een boodschap in lezen. Bradsford heeft liefdesproblemen. Zijn vrouw, die hij van hoer tot barones maakte, bedriegt hem en deze zaak houdt hem meer bezig dan de verdwijning van zijn onderdanen. Pas wanneer zijn eigen problemen opgelost zijn, gaat hij de Rode Ridder tegemoet.
Ik vind dit een zeer behoorlijk album en heb slechts enkele punten van kritiek: Sissigo wordt op het einde wel erg snel overwonnen en de getransformeerde dorpelingen komen om in de brand, terwijl de rest van het getransformeerde moeras zijn oorspronkelijke vorm terugkrijgt. Was het te veel gevraagd om deze mensen ook te sparen? Maar langs de andere kant: zo'n rampzalig einde past wel in de sfeer van de strip.
Pipput is een nogal vlak personage: grimmig en moedig, maar met weinig diepgang. Hij deed me wat denken aan Artmann uit "Nosferatu" (nr. 189), maar die heeft een beter uitgewerkt verleden.Bradsford is een sympathiek maar tragisch personage: hij verliest zijn vrouw en kon zijn onderdanen niet beschermen. Sissigo is dan wel verdwenen, maar Misty Moor ook.