Algemene informatie

Tekeningen

Inkting

Scenario

Inkleuring

Uitgiftedatum

2/2002

Samenvatting

Opnieuw krijgen we een verhaal uit de kronieken van Merlijn voorgeschoteld. In dit verhaal krijgt Johan opdracht naar Transsylvanië af te reizen om een oude vriend van Merlijn bij staan. Het is Artmann, de vampierenjager. Nog in Camelot stelt Artmann de Rode Ridder op de hoogte van de gevaren die hen te wachten staan - en niet zonder reden want ze worden bespied door een vampier. Gewapend met een toverdrankje van Merlijn reizen beide mannen naar de Balkan waar ze om onderdak vragen bij pater Gregorius, een bekende van Artmann.

De pater nodigt beide mannen uit binnen te komen, in zijn kapel zijn ze immers veilig voor de vampiers. Achteloos stijgt Johan van zijn paard. Slechts blikemsnel ingrijpen van Artmann redt het leven van de Rode Ridder. Hij doodt pater Gregorius die door de vampiers te pakken was genomen en er nu zelf ook een was. De Rode Ridder en Artmann bespreken hun plannen om door te dringen tot de schuilplaats van Nosferatu, de 'oervampier'. Johan ondervindt dat zijn gezel een dodelijk haat koestert jegens vampiers en er genoegen in schept ze te vernietigen. Artmann erkent dat; Nosferatu heeft hem ooit zijn vrouw afgenomen. Zij is nu ook een vampier. Artmann zwoer wraak en nu is de tijd gekomen, hij kent de schuilplaats van Nosferatu.

De volgende dag rijden Johan en Artmann de vampierenstreek binnen. Met listen weten ze de verspieder-vampieren van Nosferatu uit te schakelen en door te dringen tot de vervallen burcht waar hij zich schuil houdt. Daar vindt een bloedige confrontatie plaats die eindigt in een gevaarlijke patstelling. Nosferatu verschijnt met Artmann's vrouw aan zijn zijde, ingrijpen zou het leven van de dame/vampier ingevaar kunnen brengen. Johan laat zich bijten door de vrouw en Nosferatu ruikt de overwinning. Echter, Johan werd beschermd door Merlijn's toverdrank en is ontkwetsbaar voor een vampierenbeet. En toen Artmann's vrouw van zijn bloed dronk, genas ze. Verschrikt probeert Nosferatu te vluchten maar Artmann is hem te snel af en doodt hem. De dreiging is afgewend.

In een recent interview heeft Karel Biddeloo dit album één van de beste van de laatste tijd genoemd. Zowel qua verhaallijn als qua tekeningen steekt het wat hem betreft boven de andere uit. Eerlijk is eerlijk, ik vind dat hij gelijk heeft. De afgelopen tijd heeft Biddeloo veel kritiek gehad op zijn werk maar met dit verhaal revancheert hij zich. Het verhaal is spannend, daar kun je niet om heen. Uiteraard kijk ik nu anders tegen de Rode Ridder dan twintig jaar geleden en zie je eerder door het verhaal heen. Maar het album Nosferastu heeft voldoende spannende elementen, zoals de gevaalijke missie, de lange reis en de machtige tegenstander. Johan en Artmann winnen de strijd door een combinatie van list, kracht en een beetje tovenarij.

Ook blijft de vaart in het verhaal en geeft Artmann een paar mooie staaltjes van zwarte humor ten beste. Kortom, ik heb me prima vermaakt bij het lezen van dit verhaal. Een ook wat de tekeningen betreft, geef ik Biddeloo gelijk. Het is mooi gedaan. Toegegeven, mijn favoriete tekenstijl vind je in de albums 50-130. De stijl de Biddeloo tegenwoordig hanteert is anders, moderner wellicht. Maar als je naar de tekeningen kijkt, zie je dat ze gedetailleerd en met zorg gemaakt zijn - en dat is wat mij betreft wel eens anders geweest.

In het genoemde interview gaf Biddeloo aan dat hij de sfeertekeningen in Nosferatu zeer geslaagd vindt. Kijk eens naar blad 37-38 of 49-50 en overtuig je zelf. Mooi vakwerk. Kortom, dit album is wat mij betreft een van de beste van de laatste jaren.