Soms lijken de jaren in stilte voorbij te sluipen en heeft men daarna plots tijd te kort.

Zo kreeg ik vorige week maandag onverwachts het bericht dat ik 's woensdags op opleiding moest. Na deze interessante, maar vermoeiende dag werd de computer niet meer aangelegd en vervloekte ik mezelf al één dag later.  Uitgerekend die dag kreeg ik van Standaard Uitgeverij/WPG een mail waarin werd meegedeeld dat er via de fansite 50 toegangstickets voor de Boekenbeurs mochten weggeschonken worden. Onmiddellijk werden verdere contacten gelegd en dezelfde middag nog vertrok naar alle leden op de site een nieuwsbrief met het heuglijke nieuws. Om 23u werden de gegevens van de gelukkigen aan WPG overgemaakt.  Terwijl er nog 2 tickets over waren, reageerde er op vrijdagmorgen nog één iemand en startte alweer een race tegen de klok om ook de laatste gegevens nog tijdig door te sturen, zodat alle tickets nog tijdig op de post geraakten.

 Uiteindelijk werd het in alle rust dinsdagnamiddag en werden parkeerplaatsen in de buurt van de Boekenbeurs en huidige files op mijn reisweg op internet nagekeken. Om 15u20 werd mijn aandacht plots getrokken door nog een laatste mail die veertig minuten daarvoor was verzonden. De mensen van ATV zouden rond 16u reeds een korte reportage rond de huldiging van Claus en Martin Lodewijk maken en hadden er graag iemand van de website bij gehad. Omdat ik pas rond 17u aanwezig kon zijn, werden in allerijl mails en smsjes in het rond gestuurd. De forummers die het bericht tijdig zagen reageerden even snel, maar helaas gingen ook zij pas rond 17u op de Boekenbeurs aanwezig zijn.

Na onderweg het te verwachten oponthoud te hebben gehad, keerde het geluk: vlak naast de ingang kwam net één parkeerplaats voor gehadicapten vrij en geheel onverwachts was de kaart van mijn grootmoeder in de wagen blijven slingeren. Na een kort sprintje naar de ingang en een zelfde sprintje naar het rode podium gelukkig nog net op tijd om een zitplaatsje te veroveren en de huldeplechtigheid van start te zien gaan.

Na een korte inleiding waarin WPG het belang van De Rode Ridder als stripreeks schetste, werden Claus en Martin Lodewijk geïnterviewd.  Moderator van dienst, Kurt Morissen van het Beeldend Verhaal, zal bij sommige forummers vast een belletje doen rinkelen wanneer ze de forumnaam 'Stripeljee' horen.

Het luchtig, maar zeer spontane interview begon eigenlijk vrij voorspelbaar:  Spraakwaterval Martin nam de eerste grote vragen voor zich brak het ijs voor de wat bedeesdere Claus die met een droge, maar grappige one-liner aanvulde.

De hele conversatie weergeven is uiteraard onbegonnen werk en zinloos daar er intonaties en nuances verloren gaan.
De interessantste weetjes willen we uiteraard niemand achterhouden:

• Martin Lodewijk heeft niet lang getwijfeld toen hem voorgesteld werd om scenario's voor De Rode Ridder te schrijven. De Rode Ridder is voor hem één van de iconische stripreeksen die eigen zijn aan de Belgische stripcultuur.
• Bij het verderzetten van de reeks werd aan beide heren gevraagd of de naam van Willy Vandersteen kon blijven of ze de reeks liever verder zetten onder hun eigen naam.  Martin had niet liever dan dat de naam van Willy Vandersteen op de reeks bleef. "Zo kan ik ook zeggen dat ik nog voor Vandersteen heb gewerkt."
• Het mooiste compliment voor Martin blijven de mensen zelf die naar hem toe komen en een handtekening vragen.
• Martin Lodewijk heeft niet alle strips zelf. Hij heeft er wel een hele stapel gekregen van Hec Leemans. (waarop Claus perfect aanvulde met "en ik heb de rest")
• Martin heeft uit de voorgaande albums geen specifieke favoriete strip. Wel heeft hij een voorkeur voor de Horstperiode
• Claus zegt duidelijk dat 'De Ninja' zijn favoriete album is. Het album inspireerde hem om 'De schaduwkrijgers' te maken.
• Claus' voorkeur voor 'Ninja' komt ook door zijn liefde voor Japan.  De tekenaar spreekt Japans. De taal op zich is naar eigen zeggen niet zo moeilijk, maar het schrift wel.  De Japanse teksten die in zijn albums staan, zijn bestaande Japanse tekens en betekenen werkelijk wat ze in de albums willen zeggen.
• Martin probeert zijn scenario's in historische context te plaatsen die 'in de buurt van correct' komt.
• Om zich te informeren grijpt hij terug naar geschiedenisboeken en internet. Claus heeft geen computer en behelpt zich enkel met boeken.
• Op de vraag of Claus dan die ene persoon in België is die geen computer gebruikt, antwoordt Martin geamuseerd: "Hij heeft een fax!".
• Martin Lodewijk schrijft niet alleen het scenario, maar schets elk verhaal ook vlug uit.  Al deze schetsen worden aan Claus doorgestuurd... per fax.
• Terwijl Martin zijn jaloersheid op Claus' tekentalent benadrukt, meldt Claus dat hij eigenlijk liever scenario's schrijft dan tekent.
• Martin kreeg al een paar keer kritiek op het archaïsche taalgebruik, maar vindt zelf dat dit bij een middeleeuwse stripreeks hoort.  Claus prijst zich half gelukkig dat hij de Nederlandse taal minder machtig is: de door hem geschreven teksten en dialogen worden op de redactie toch herwekt.

Uiteindelijk kon er overgegaan worden naar hét moment waarom iedereen aanwezig was: de huldiging van beide Heren en de voorstelling van het voor deze gelegenheid uitgebrachte huldeboek.  Het huldeboek waarvoor men op de site van Standaard Uitgeverij kon stemmen, bevat 2 absolute striptoppers vol vrouwelijk schoon: 'De blauwe heks' en 'De amazones'. De kaft is ter gelegenheid bezet in leder en heeft een prachtige imprint. Daarnaast wordt het luxeboek voorzien van een ex libris.

Voorzien van de nodige bossen ruikertjes poseerden Martin en Lodewijk gewillig van bij een kartonnen versie van -ondanks Vandersteens naam op de cover- toch stillaan 'hun' stripheld mag genoemd worden.

De plechtigheid werd afgesloten met het welgekomen hapje en drankje, waarna tekenaar, scenarist én fans zich naar de stand van WPG spoedden om de geplande signeersessie te starten.

Naar goede gewoonte liep Claus tekenwerk alweer uit, maar maakte de liefde waarmee hij elk personage tekende elk wachten goed.  Na bij elke wachtende zijn werk signeerd te hebben, verliet Martin de Boekenbeurs om de verre reis naar Rotterdam weer aan te vatten.
Zelf spoedde ik me -na de mensen van WPG van harte de danken voor de gratis kaarten- om nog het laatste uur op avondschool mee te pikken.
En Claus?

... hij tekende nog lang, maar gelukkig.