Deze maand is het exact 60 jaar geleden dat de allereerste strip van De Rode Ridder, Het gebroken zwaard, verscheen. Uiteraard laat Standaard Uitgeverij deze mijlpaal voor één van de langst lopende stripreeksen niet ongemerkt voorbij gaan en werd dit op 1 november op de Antwerpse Boekenbeurs met een uitgebreide signeersessie in de kijker gezet.
Kosten noch moeite werden bespaard: huidig tekenaar Fabio Bono werd vanuit Italië ontboden, terwijl ook zijn voorganger Claus Scholz werd opgetrommeld. Het tweetal werd bovendien extra versterkt met Patrick Cornelis, die de onlangs verschenen Remake van De Toverspiegel verzorgde.
Om het gekende probleem van de lange wachtrijen (en ontgoochelde fans achteraan) op te vangen was Standaard Uitgeverij bovendien op alles voorbereid. Bij onmenselijk drukte zouden de albums enkel gesigneerd worden. Voor wie graag een tekening had, was een ex-libris voorzien, waarop de drie tekenaars elk hun versie van De Rode Ridder hadden gezet.
Uren voor de signeersessie doken naar goede gewoonte de eerste fans reeds op. Ruim op voorhand kochten ze reeds een te signeren album en hielden zich in de buurt van de wachtrij voor Suske & Wiske, omdat daar ook de wachtrij voor De Rode Ridder zou gestart worden.
Met één oog de signeerplek in het oog houdend, slenterden sommigen -waaronder ik- wat van de stand van Standaard Uitgeverij weg en ontdekten in dezelfde zaal een recordpoging voor het Guinness Book of Records: de grootste display met origamivissen maken. In een poging om ook hier eeuwige roem en glorie te vergaren werd gedwee een rood papier genomen, in geen tijd *aheum* een origami-visje uit het papier getoverd en tot slot gepersonaliseerd met de gekende url www.roderidder.net op de achterzijde en een zwaard op de voorkant (RR-fans die de boekenbeurs nog gaan bezoeken weten bij deze dus hoe de mysterieuze zwaardvis op het bord is terecht gekomen).
Intussen begon zich ook voor signeerstand van De Rode Ridder een rijtje te volgen. Ter ere van de 60e verjaardag werden de wachtende fans bovendien verrast met een zeer welgekomen en verfrissend Rode Ridderbiertje.
Op exact 15u en onder massale persbelangstelling betraden Claus Scholz, Fabio Bono en Patrick Cornelis dan eindelijk het signeerstrijdperk. Even leken ze zelfs vier-op-een-rij te spelen. Onmiddellijk links van hen zat nml. de immer sympathieke Peter Van Gucht, die de scenario's van De drakar des doods en De satansvrucht afleverde. Enkele minuten werden ze opgehouden door de verplichte fotoshoots die de pers verlangde en konden ze vervolgens nog wat extra krachten opdoen aan het Rode Ridderbier en zelfs een heuse Rode Riddertaart, maar dan werden het drietal aan de meute fans overgelaten.
Ook het Tekenende Trio leek de jacht op een wereldrecord wel te zien zitten. Ondanks de regeling met de speciale ex-libris besloten de tekenaars immers om de albums toch van een tekening te voorzien. Als één blok werkten drie rasechte kunstenaars de voorgeschotelde albums af. Hadden de waarnemers van het Guinness Book dichterbij gestaan, ze hadden verbijsterd vastgesteld hoe het wereldrecord "Rode Ridders tekenen" verbrijzeld werd!
Naarmate het gerucht over Rode Ridderbier -een vrij volle triple- ook de andere zalen van de Boekenbeurs bereikten, groeide de rij gestaag verder aan. Een tweede keer aanschuiven zat er helaas niet in. Gelaafd en voldaan trokken we met een nieuwe buit dedicaces huiswaarts. Het Tekenende Trio gaf echter niet op. Moedig en onverschrokken zetten zij hun tekenwerk verder; hun record ongetwijfeld nog heel wat scherper stellend.
