Algemene informatie

Tekeningen

Inkting

Scenario

Uitgiftedatum

13/10/2004

Samenvatting

Al dagen woedt er een zware storm op zee. Wanneer de storm gaat liggen is kapitein Zartos van de Albatros bezorgd om de averij die het schip opliep. De stuurman bevestigt dat het roer niet meer luistert en dat ze overgeleverd zijn aan de elementen van de zee. Johan meldt dit nieuws aan Isaac, een Joodse rabijn die hem inhuurde als lijfwacht, en zijn vrouw Esther. Ondanks het windstil is merkt Isaac op dat er een luchtstroom door het raam komt en ook het gescheurde zeil wappert heen en weer. En dan blijkt de Albatros aan het varen is. Als de uitkijk roept dat er een misbank op komst is, proberen Johan en de bemanningsleden het roer nog om te gooien, maar zonder resultaat. De Albatros vaart recht de mistbank in en in de mist duiken plots overal scheepswrakken op, zonder dat er een spoor van leven is.

De Albatros komt tot stilstand tussen allerlei soorten schepen, o.a. een Chinese jonk. Isaac lijkt niet onder de indruk en kan er een verklaring voor geven wanneer Johan plots gevaar bemerkt en Isaac op de grond duwt. Een scherpe pijl zich boort zich in de reling op de plats waar Isaac zonet stond. Een tweede pijl zoeft door de lucht en treft een matroos in het hart, die overboord valt. Johan heeft ondertussen de aanvaller ontdekt en haalt snel een kruisboog, waarmee hij de aanvaller op Chinese jonk neerschiet. Ook een tweede sluipschutter in de mast moet het ontgelden. Ondertussen vindt er op de reling achteraan het dek een nieuwe aanval plaats. Johan trekt snel zijn zwaard en geraakt in een gevecht met de aanvallers, en wordt daarbij geholpen door Esther, die met de kruisboog enkele aanvallers neerschiet. Hierop vluchten de overvallers snel weg.

Johan volgt Isaac naar zijn kajuit waar hij een verklaring geeft voor wat er gebeurt. Er lijkt een krachtige magnetische storing aan de gang te zijn, doordat de slinger die het noorden aangeeft als gek ronddraait, en in de zandloper van Isaac lopen de zandkorrels niet meer door. De verklaring die Isaac hiervoor geeft is dat de tijd stil staat. Op dat ogenblik komt Derrick, de stuurman, binnen om te melden dat er een mysterieus licht dichterbij komt. Het blijkt tot ieders verbazing een Romeinse galei te zijn. Er wordt een loopbrug naar de Albatros gelegd en Marcus Tullius, de admiraal, betreedt het schip en wil een voorstel doen aan de bemanning van het schip. Marcus Tullius stelt de Albatros een alliantie voor tegen de Chinezen, om hen uit te roeien en tot een alleenheerschappij te komen. Als de Chinezen overwonnen worden zou de bemanning van de Albatros deel uitmaken van het Grootromeinse rijk. Als Isaac zegt dat de macht van Rome niet meer bestaat, wordt Marcus Tullius woest en probeert Johan te dwingen mee te werken. Maar als Johan weigert, besluit Marcus Tullius bedenktijd te geven tot de volgende avond, en indien de Albatros weigert mee te werken zullen de Romeinen hen aanvallen.

Na dit onderhoud gaan Johan, Isaac en Esther overleggen in het ruim. Daar verklaart Isaac voorzien te hebben op deze plaats te belanden in functie van zijn onderzoek naar onverklaarbare natuurfenomenen. De oorzaak van het mysterie zou op de zeebodem liggen, dus heeft Isaac een duikerklok meegebracht, die daarop neergetakeld wordt in de zee. In de lens kan Isaac zien dat er een onbekende energiebron werkzaam is op de zeebodem. Isaac heeft ook enkele hoogtechnologische wapens meegebracht om zich te verdedigen tegen eventuele aanvallen. Als Johan aan dek komt staat Esther op het punt zo’n wapen, een soort bommenwerper, te testen. Het effect dat het wapen geeft is enorm: het schip waarop gericht werd ontploft en gaat in vlammen op. Johan en Esther zien daarna twee Moorse krijgers vlug wegzwemmen.

Johan gaat hierop opnieuw Isaac opzoeken, die tot de ontdekking gekomen is dat de energiebron een overblijfsel van Atlantis is, waarvan de energiecentrales nog werkzaam zijn en zorgen voor storingen in de tijd. Omdat Johan aanvoelt dat een nieuwe aanval nakend is, geeft Isaac hem nog een paar nieuwe wapens. Ondertussen wardt de Albatros aangevallen door een Moorse galei, waarop de twee ontsnapte Moorse krijgers te herkennen zijn. Esther laadt de bommenwerper en vuurt op het schip. Hoewel de bom voor de boeg inslaat vlucht de Moorse galei meteen, en wanneer Johan zich omdraait merkt hij dat dit een afleidingsmanoeuver was: de Albatros wordt langs de andere kant aangevallen door Vikings. Esther schiet het schip met de bommenwerper in duizend stukken, maar de Vikingen slagen er in aan boord te komen. Dit is het moment om de nieuwe wapens uit te testen: de projectielen bevatten een groene, slijmerige massa dat opzwelt en de Noormannen het bewustzijn doet verliezen.

Ondertussen heeft Isaac het toestel om de onderzeese krachtbron te vernietigen in orde gesteld. Dit toestel moet door de patrijspoort in zee gebracht worden, waarvoor hij een paar helpers nodig heeft. Met nog een nieuw wapen, nl. een kruisboog met glazen bollen, begeeft Isaac zich aan dek, terwijl een aantal Moorse krijgers de Albatros wil enteren. Als deze glazen bollen ontploffen stijgt een gele damp op die de aanvallers verdoven voor lange tijd. Op ditzelfde moment duikt de Chinese jonk weer op om de Albatros aan te vallen. Esther wil met de bommenwerper schieten, maar het mechanisme hapert. Net als de Chinezen willen aanvallen wordt hun jonk bestookt met een hele resem brandende pijlen, die hun schip in vuur en vlam doet opgaan: deze projectielen komen van de Romeinse galei van Marcus Tullius.

Ondertussen gaan Johan, Isaac, Esther en Derrick de metalen bol halen en laten die zakken in de zee. Terwijl de Moren, Romeinen en Vikingen in een bloedig gevecht verwikkeld zijn ontploft de metalen bom, die de overblijfselen van Atlantis wegvaagt. Als de lucht opklaart zijn alle scheepswrakken en dode vijanden verdwenen en is de mist weg. Het tijdsverloop is weer normaal en de aanvallers, die uit een andere tijdzone komen zijn ondertussen tot stof vergaan. De Albatros vaart terug naar de bewoonde wereld, maar de vraag is of Atlantis wel helemaal vernietigd is: de zone van het scheepskerkhof wordt de dag van vandaag namelijk de Bermudadriehoek genoemd.

In dit verhaal wordt opnieuw gegrepen naar science fiction en wordt het alom bekende concept van Atlantis gebruikt. Opnieuw Atlantis dus, alsof er niets anders te verzinnen valt om onverklaarbare zaken te verklaren.

De opbouw van het verhaal zit meteen goed. Het begint allemaal veelbelovend en mysterieus, je merkt zo dat er een poging gedaan wordt om echt iets te maken van het verhaal. Al vlug ontaardt dit verhaal in een soort futuristische oorlogsfilm. Op den duur zit er maar weinig structuur meer in het verhaal: de Albatros wordt voortdurend langs alle kanten aangevallen, terwijl er een oplossing gezocht moet worden voor die onverklaarbare zaken en de energiebronnen van Atlantis ook nog eens vernietigd moeten worden. Allemaal iets te veel om in 30 pagina’s te vertellen.

Daarnaast worden er in de strijd allerlei futuristische wapens bovengehaald, zie maar de bommenwerper avant-la-lettre. En hoe langer het verhaal duurt, hoe leuker het wordt met dergelijke wapens. Het lijkt er bij momenten op alsof er een parodie gemaakt wordt op de ridderstrip.

En tot slot: het is leuk dat er een verklaring gegeven wordt voor de Bermuda-driehoek, maar dat levert wel enkele probleempjes op: Atlantis zou volgens de mythologie ofwel aan IJsland ofwel ergens aan Griekenland gelegen hebben, terwijl de Bermudadriehoek aan Florida en de Golf van Mexico ligt. Je kan je daarnaast ook afvragen hoe al die soorten schepen daar gekomen zijn. Moorse en Romeinse galeien zullen wel eens verkeerd gevaren zijn, en een drakkar kan ook al eens serieus uit koers geslagen zijn tijdens een veroveringstocht. Maar Johan stelde reeds in het begin een vraag, dezelfde die ik mij ook nu nog altijd stel: hoe komt een Chinese jonk in godsnaam in de Bermuda-driehoek terecht? Dit is meteen het grootste mysterie voor mij in dit verhaal, een mysterie dat niet opgelost geraakt is. Een onverklaarbare zaak als het ware.

Conclusie: in dit album deed Karel Biddeloo zijn best om ons te vermaken en een goed verhaal te leveren. Het vermaken is gelukt, want vervelen deed ik mij geen moment, maar over het scenario heb ik mijn bedenkingen: het begint allemaal goed, maar vanaf het moment dat Atlantis en de futuristische wapens bij het verhaal betrokken worden krijg je een gevoel dat je dit allemaal al eens gezien (of gelezen) hebt. Ook het feit dat er enkele pagina’s te weinig waren en Biddeloo in het verhaal iets te veel wilde laten gebeuren zorgt uiteindelijk voor een meer rommelig verhaal, althans wat het tweede deel ervan betreft.